Rozdział 3

31 października 2014
23 dni przed katastrofą

Halloween. Ulubione święto wszystkich Amerykanów, w tym moje. W naszym domu już od kilku dni trwały przygotowania do święta zmarłych, w których z wielką chęcią brałam udział. Miałam nadzieję, że zajmując się czymś użytecznym zapomnę chociaż na chwilę o tajemniczym liściku. Fletcher wpadł dwa razy, żeby nam pomóc, a chłopcy robili wszystko, żebym skończyła wcześniej i mogła gdzieś z nimi wyjść. Zazwyczaj kończyło się na tym, że przychodzili po mnie pod szkołę, wracali ze mną do domu i nie wychodzili dopóki nie dostałam pozwolenia na spotkanie od mamy. Wtedy szliśmy gdzieś razem.

W końcu nadszedł ten dzień. Nasz ogródek był przyozdobiony nagrobkami, sztuczne kościotrupy zwisały z drzew a efektu dopełniło stadko nietoperzy mieszkających u nas na strychu. Specjalnie  je stamtąd wygoniliśmy, żeby latały po podwórku. Byłam umówiona na imprezę z Fletcherem i chłopakami, więc oczywiście musiałam się przebrać. I tutaj pojawił się problem. Byłam beznadziejna w te klocki. Nie dość, że nie miałam pomysłu na kostium to jeszcze nie umiałam się porządnie umalować. Dzięki Bogu mama kiedyś pracowała jako wizażystka, więc znała się na rzeczy. Dzięki niej miałam przebranie, które nawet mi się podobało. Założyłam starą, skórzaną, motocyklową kurtkę taty, koszulkę Metallici brata i własne spodnie z tego samego materiału co kurtka. Związałam włosy w kucyk i wtedy mama wzięła mnie w obroty. Natapirowała związane pasma i ucharakteryzowała mnie tak, jakbym zginęła w wypadku motocyklowym. Pod oczami miałam sińce, na prawym policzku udało się stworzyć głęboką ranę, natomiast na lewej ręce znajdował się bandaż zamoczony uprzednio w sztucznej krwi. Usta w ciągu pięciu minut stały się spierzchnięte a z kącika lewego oka wydobyła się strużka czerwonego płynu. Tak przebrana wybiegłam z domu żegnając się z rodziną i udałam się na umówione miejsce spotkania. Do kieszeni schowałam strzykawkę z insuliną. Nie miałam ochoty na ponowne przymieranie głodem tylko dzięki mojej głupocie i nierozgarnięciu. Zaniepokojona, że wyszłam z domu za późno, żeby dotrzeć na miejsce o czasie, spojrzałam na zegarek. Zostało mi jeszcze dwadzieścia minut na dojazd na miejsce. Kupa czasu. Zazwyczaj podróż do Replay Lounge zajmowała mi około piętnastu minut. W trzy minuty znalazłam się na przystanku autobusowym, a po kolejnych czternastu byłam na miejscu. Przed klubem jak zwykle ciągnęła się długa na milę kolejka. Już miałam próbować się gdzieś wepchnąć, gdy usłyszałam znajomy głos wykrzykujący moje imię. Obróciłam się i zobaczyłam Fletchera stojącego całkiem blisko wejścia i machającego do mnie. Uśmiechnęłam się i podeszłam do mojego chłopaka wdzięczna, że wpadł na pomysł przyjechania wcześniej i zajęcia miejsca w ogonie. Stanęłam na palcach i krótko pocałowałam go w usta na przywitanie, co wywołało uśmiech także na jego twarzy. Caine zlustrował mnie wzrokiem od stóp do głowy i kiwnął głową z aprobatą.

- Wyglądasz świetnie. Myślałem, że zrezygnujesz z przebrania. - Fletcher uśmiechnął się ukazując swoje białe zęby. Miał obsesję na punkcie swojego uzębienia, zawsze musiało być śnieżnobiałe.

- Jakżebym śmiała, Michael by mnie zlinczował gdybym nie przyszła w kostiumie. - chłopak zaczął się śmiać z mojej odpowiedzi, jednak mi nie było do śmiechu - Ja nie żartuję. Miałabym przejebane.

- Za kogo się tak właściwie przebrałaś?

- Za motocyklistkę zmarłą w wypadku. - przyjrzałam się Cainowi. Miał na sobie niebieski strój stróża nocnego, dokładnie taki sam jak ochroniarze z Instytutu Smithsonian. Od razu wiedziałam, czyim wcieleniem był dzisiaj Fletcher.

- Larry Daley?* - w zasadzie nawet nie musiałam pytać. To było oczywiste dla wszystkich, którzy dobrze znali Fletchera.

- Tak. Skąd wiedziałaś? - twarz chłopaka rozświetlił uśmiech kiedy poprawnie zgadłam za kogo się przebrał

- Flee, proszę. Każdy kto cię zna by to zgadł. - użyłam zdrobnienia, które kiedyś wymyśliła Amelia. Po jakimś czasie wszyscy zaczęliśmy go tak nazywać. Powód był bardzo prosty: "Flee" wypowiadało się szybciej niż "Fletcher".
 
Nagle usłyszałam znajomy głos. Odwróciłam się i ujrzałam Michaela krzyczącego moje imię i chodzącego wzdłuż kolejki. Zachowywał się tak, jakby nie umiał korzystać z oczu. Tuż za nim podążała pozostała trójka śmiejąc się i popychając nawzajem. Przez chwilę myślałam, że są pijani, ale po chwili uświadomiłam sobie, iż po prostu przyjaźnię się z kretynami. Nad ramieniem usłyszałam głos Fletchera.

- Z kim ty się przyjaźnisz?

- Z idiotami, Flee. Ze skończonymi idiotami. - Cain zaczął się śmiać a ja rozpoczęłam proces zwracania na siebie uwagi Clifforda. Najpierw uniosłam rękę do góry i zaczęłam nią machać tak, żeby Mikey ją zobaczył, co oczywiście nie podziałało. Wtedy postanowiłam użyć strun głosowych.

- Michael! Tutaj! - ta technika zadziałała tylko w trzech czwartych. Jak? Luke, Calum i Ash mnie usłyszeli i już szli w moją stronę, jednak obiekt, który obchodził mnie najbardziej w tamtym momencie, wciąż nie reagował. Westchnęłam głośno.

- Co mu się dzisiaj stało? Nagle oślepnął? - powiedziałam sama do siebie, co Ashton oczywiście usłyszał

- Ma maskę, która zsuwa mu się na oczy a jest zbyt leniwy, żeby ją poprawić. Albo specjalnie jej nie poprawił, bo chciał ci zrobić obciach. Wybieraj. - uśmiech nie schodził z twarzy Irwina kiedy to mówił

- Chyba wolę drugą opcję, wtedy przynajmniej jest dla niego nadzieja. - mój komentarz wywołał salwę śmiechu, za którą zaczęłam dziękować Bogu. Dzięki niej Clifford wreszcie nas zauważył i ruszył w naszą stronę. Dopiero wtedy spostrzegłam, w co jest przebrany. Natychmiast nabrałam ochoty na strzelenie sobie facepalmu. Chociaż z drugiej strony mogłam się tego po nim spodziewać. Mikey wybrał się do klubu w stroju jednego z Żółwi Ninja. A maska faktycznie zsuwała mu się na oczy. Jak tylko chłopak dotarł do naszego małego kółka wzajemnej adoracji obróciłam go i zawiązałam przeszkadzają część kostiumu tak, żeby już więcej nie wchodziła mu w drogę. Zadowolona z efektu klepnęłam Michaela w ramię na znak, że może się odwrócić.

- Czy to takie trudne zawiązać dwa sznureczki w kokardkę, Donatello? - nie miałam pojęcia, za którego żółwia się przebrał. Strzelałam z tym Donatellem. Po mojej odpowiedzi wszyscy obecni wydali z siebie krótki jęk przerażenia.

- No co? Źle zawiązałam kokardkę? - wiedziałam, o co im chodzi, ale udawałam głupią

- Pomyliłaś mnie z Donatellem. - Michael spojrzał na mnie jakbym wywołała koniec świata. Przewróciłam oczami uśmiechając się i zaczęłam grać pokorną służebnicę. Upadłam na kolana przed Cliffordem jednocześnie oddając mu pokłon.

- Przepraszam za tę obrazę jego mości i przysięgam, że taka sytuacja już się nie powtórzy! Błagam o przebaczenie, mój panie! - nad sobą usłyszałam chichot chłopców zawzięcie próbujących powstrzymać się przed roześmianiem się. Kątem oka zerknęłam na ludzi stojących za nami w kolejce. Każdy bez wyjątku gapił się na mnie jak na wariatkę. W sumie to im się nie dziwię.

- Powstań, moja wierna służebnico! Udzielam ci przebaczenia za ten haniebny czyn jakim było pomylenie imion Wojowniczych Żółwi Ninja! - wtedy już nikt nie był w stanie powstrzymać się od daniu upustu radości nie zważając na decybele. Ashton oczywiście był najgłośniejszy. Sama zaczęłam się śmiać wstając z ziemi i otrzepując spodnie z brudu. Dopiero wtedy przyjrzałam się strojom reszty grupy. Luke i Calum zmówili się i przebrali się za braci Mario. Tych akurat rozróżniałam. Hemmings miał na sobie kostium Mario a Hood - Luigiego. Irwin natomiast postawił na strój własnej roboty. Natapirował włosy, więc teraz sterczały we wszystkich kierunkach. Górne pasma wystające spod nakrycia głowy spryskał zielonym sprejem. Na głowie miał czarny kapelusz z rondem, który obkleił białą taśmą klejącą tym samym tworząc różne dziwne wzory. Jego oczy zostały otoczone czarnym cieniem do powiek, który zdążył już trochę zblaknąć. Przypominał mi szopa pracza. Albo pandę. Wracając, na sobie miał czarną koszulę, na którą narzucił pelerynę tego samego koloru. Tylko kołnierzyk był czerwony. Wyglądało na to, że to właśnie Ash postarał się najbardziej z nas wszystkich, co nie było zaskakujące.
 
Po dwudziestominutowym staniu w kolejce udało nam się wreszcie wejść do klubu. Już od progu przytłoczył mnie duszący zapach potu i alkoholu. W klatce piersiowej czułam wibracje spowodowane zdecydowanie zbyt głośną muzyką, w powietrzu unosiła się sztuczna mgła, która u wielu osób wywoływała ból głowy. Miałam wrażenie, że w całym budynku brakuje tlenu, którym dałoby się oddychać - w środku było tyle ludzi, że ledwo można się było przecisnąć. Uśmiech natychmiast pojawił się na mojej twarzy. To było środowisko, w którym czułam się dobrze. Mogliście odnieść inne wrażenie po moim narzekaniu, ale z reguły jest tak, że jak na coś narzekam, to znaczy, że to kocham. Tym razem nie było inaczej.

- Uwielbiam tu przychodzić! - krzyknęłam do Luke'a, który szedł za mną trzymając mnie za rękę. Cała nasza szóstka szła gęsiego chwytając się za dłonie by nie zgubić się w morzu gości klubu. Hemmings zadziwiająco mocno ściskał moje palce, jakby bał się, że gdzieś mu zniknę.

- Myślałem, że nienawidzisz! Zawsze narzekasz kiedy tu jesteśmy! - chłopakowi ciężko było przekrzyczeć dudniącą muzykę. Zaśmiałam się cicho z jego odpowiedzi.

- Gdybym tego nienawidziła, to bym tutaj nie przychodziła, nie?! - usłyszałam, jak Luke parsknął śmiechem. Kontynuowaliśmy naszą podróż w głąb budynku aż do momentu znalezienia wolnych miejsc przy barze. Wchodząc tam ryzykowaliśmy, bo tylko Flee miał skończone dwadzieścia jeden lat, ale znaleźliśmy sposób i na to. To jego zawsze wysyłaliśmy po alkohol. Gdy tylko usiedliśmy, skończyła się kolejna piosenka. Na nieszczęście moich przyjaciół kolejnym utworem okazał się jeden z moich ulubionych. Natychmiast zeskoczyłam ze stołka i zaczęłam ciągnąć Caina w stronę parkietu, jednak ten konsekwentnie utrudniał mi pracę.

- Flee, proszę, chociaż tą jedną piosenkę! - krzyczałam śmiejąc się

- Brooks, wiesz doskonale, że nie potrafię tańczyć! - chłopak użył zdrobnienia pochodzącego od mojego drugiego imienia

- To po co tutaj przychodziłeś?! - odkrzyknęłam zdezorientowana

- Bo ty mnie namówiłaś! - Fletcher zaczął się śmiać z mojej krótkiej pamięci

- Racja. - mruknęłam pod nosem i ruszyłam do najbliższej ofiary. Luke miał dużego pecha bo siedział na następnym stołku. Wiedziałam, że mi nie odmówi. Podeszłam do niego z rękoma za plecami i uśmiechem na ustach.

- Luuuke... - mój przyjaciel odwrócił się do mnie przodem. Spojrzał na mnie i już wiedział, o co mi się rozchodzi. Hemmings tylko przewrócił oczami i ześlizgnął się ze stołka. Uradowana chwyciłam jego dłoń i zaczęłam go ciągnąć na parkiet. Kiedy znaleźliśmy się wystarczająco blisko środka puściłam rękę chłopaka i zaczęłam tańczyć. Nawet nie musiałam patrzeć, wiedziałam, że Luke do mnie dołączył. Wiedziałam też, że wyglądamy jak dwa nieszczęścia, bo żadne z nas nie umiało tańczyć, ale zupełnie nam to nie przeszkadzało. Ruszaliśmy się niekoniecznie w rytm muzyki uśmiechając się do siebie i co jakiś czas wyśmiewając nasze pomyłki. Piosenka skończyła się po dwóch minutach, ale my tańczyliśmy dalej. W pewnym momencie zgłodniałam. Pamiętałam o tym, że przed zjedzeniem czegokolwiek musiałam wstrzyknąć sobie insulinę. Pieprzona cukrzyca. Stanęłam na palcach i na ucho przekazałam Hemmingsowi, że muszę iść do łazienki. Ten w odpowiedzi wskazał głową na bar pokazując mi, gdzie będzie czekał. Kiwnęłam głową i ruszyłam w podróż przez ocean spoconych i nawalonych ludzi. Dotarcie do upragnionego pomieszczenia zajęło mi jeden i pół utworu, ale kiedy wreszcie weszłam do kabiny moja radość nie znała granic. Szczęśliwa wyjęłam z kieszeni strzykawkę, uniosłam róg bluzki i wyćwiczonym ruchem wbiłam igłę w ciało. Delikatnie się skrzywiłam. Fakt, że robiłam to co najmniej pięć razy dziennie nie zmieniał tego, że bolało tak samo. Kciukiem nacisnęłam na tłoczek i obserwowałam jak płyn stopniowo znika z urządzenia. Gdy opróżniłam strzykawkę wyrzuciłam ją do kosza. Opuściłam ubranie z powrotem na należne miejsce i już miałam wychodzić z kabiny, ale coś mi przeszkodziło. Poczułam znajomy zapach. Cała łazienka pachniała benzyną. Nie wiem, czemu nie zauważyłam tego wchodząc do pomieszczenia, ale odór stał się nie do zniesienia. Uniosłam rękę i ukryłam nos w rękawie kurtki, po czym wyszłam z kabiny. Oczywiście miałam wystarczającą ilość pecha by wdepnąć w sam środek ogromnej kałuży paliwa. Wtedy zobaczyłam postać w kominiarce siedzącą w oknie. Ten ktoś trzymał w ręku zapalniczkę, kciuk spoczywał na kółku trącym. Zamarłam. Chciałam uciekać, ale moje nogi zapomniały, jak się chodzi. Mogłam tylko stać w miejscu wpatrując się z przerażeniem w tajemniczego mężczyznę. O ile nie mogłam dostrzec twarzy, o tyle mogłam przynajmniej zidentyfikować płeć osobnika. Facet prześlizgnął palcem po kółeczku. Jego twarz rozświetlił mały płomień. Mężczyzna spojrzał się na mnie, rzucił zapalniczkę prosto w kałużę i zeskoczył z okna. Dosłownie ułamek sekundy przed tym, jak podpalił benzynę, udało mi się oprzytomnieć i w ostatniej chwili uciekłam pod ścianę z feralnym otworem okiennym, która znajdowała się naprzeciwko mnie. Z nadzieją spojrzałam w stronę okna, przez które przed chwilą wyskoczył podpalacz. Było zamknięte. Podbiegłam do oszklonej dziury w ścianie i próbowałam ją otworzyć, ale nic to nie dało. Wtedy rzuciłam się do drzwi i zaczęłam je szarpać. Ku mojej rozpaczy wysiłki, jakie podjęłam, nie dały żadnego rezultatu. Płomienie z sekundy na sekundę zbliżały się do mnie. Byłam odcięta od jakiejkolwiek drogi ucieczki. Nie było sensu krzyczeć, głośna muzyka w klubie zagłuszyłaby mnie bez problemu.Wtedy przyszło mi na myśl, żeby zadzwonić do któregoś z chłopaków. Szybko zaczęłam przeszukiwać kieszenie zarówno kurtki jak i spodni, ale nie było w nich nic z wyjątkiem drobnych i biletu na autobus. Spanikowana zdałam sobie sprawę, że musiałam zapomnieć o komórce wychodząc z domu.
   
Z każdą chwilą dym wypełniał większą powierzchnię łazienki. Zaczęłam się krztusić, a z moich oczu samoistnie wypłynęły łzy. Fakt, że pomieszczenie nie było duże tylko utrudniał sprawę. Wciąż zasłaniałam nos rękawem, ale to i tak nic nie dawało. Kątem oka dostrzegłam, że do jednego z kątów ogień jeszcze nie dotarł, więc podbiegłam tam wymijając płomienie i usiadłam w rogu opierając głowę o ścianę za mną. Wiedziałam, że zostało mi niewiele czasu, ale miałam ograniczone pole manewru. Łzy bezsilności zaczęły spływać po moich policzkach. Wtedy postanowiłam podjąć ostatnią, desperacką próbę zwrócenia na siebie uwagi. Zaczęłam krzyczeć. Jednak mimo tego, że wydzierałam się ze wszystkich sił, nic to nie dało. Drapanie w gardle nie ułatwiło mi zadania. Pozostawało mi liczyć na to, że ktoś poczuje odór spalenizny i wezwie straż pożarną. Niestety dym wypełnił większą część pokoju a mi coraz trudniej było złapać oddech. Męczył mnie kaszel spowodowany dwutlenkiem węgla unoszącym się w powietrzu. Po krótkim czasie poczułam, że odpływam. Resztkami sił walczyłam o utrzymanie przytomności, ale zawiodłam. Moja dłoń opadła na podłogę z głuchym dźwiękiem. Ostatnimi rzeczami które zapamiętałam przed osunięciem się w ramiona nieświadomości było światło i gorąco bijące od płomieni zbliżających się do ręki oraz błysk pioruna za oknem. ___________________________________________________________________________________
* Larry Daley - główny bohater trylogii "Noc w Muzeum"

Kolejny rozdział :) Przepraszam za jednodniowe opóźnienie, ale wystąpiły pewne problemy i musiałam dokonać korekty ;) I mam do was jeszcze jedną sprawę: za każdym razem, kiedy wstawiam nowy rozdział pojawia się około trzydziestu nowych wyświetleń, a mimo tego nie wiem, co myślicie. Czy to, co tworzę, wam się podoba? Nie dowiem się, dopóki nie zaczniecie komentować ;)